چگونه صنعت فولاد دنیا به سمت تولید آهن مبتنی بر هیدروژن پیش خواهد رفت؟
به گزارش نماد اقتصاد، با این حال، این تمایل وجود دارد که دنیا تصور کند فناوری‌های مبتنی بر هیدروژن در آینده بسیار دور به دست می آید و مدت زیادی طول خواهد کشید تا تحقق یابد. ولی ممکن است همیشه اینطور نباشد.
به عنوان مثال، آرسلورمیتال نزدیک به ۲ میلیارد یورو از دولت های فرانسه، آلمان و اسپانیا جمع آوری کرده تا از فناوری کوره های بلند مبتنی بر زغال سنگ به فناوری های استفاده از آهن اسفنجی و مبتنی بر هیدروژن برود و برای پیشبرد اهداف کربن زدایی در حال حاضر ۱.۵ میلیون تن فولاد با دی اکسید کربن بسیار کم را طی قراردادهای ۷ ساله پیش فروش کرده است و فقط در اروپا نیست که آهن اسفنجی مبتنی بر هیدروژن در حال پیشرفت است.
در این بین آنچه کشورها برای تسهیل انتقال به سمت فناوری تولید فولاد مبتنی بر هیدروژن نیاز دارند عبارت است از کاهش هزینه برق تولید شده از انرژی های تجدید پذیر، افزایش مقیاس تولید هیدروژن، بازارهای در حال ظهور و تقاضای ترجیحی برای فولاد کم کربن از سوی بخش های دولتی و خصوصی.
در این بین تجزیه و تحلیل آژانس بین المللی انرژی نشان داده که هزینه تولید هیدروژن از برق تجدیدپذیر ممکن است تا سال ۲۰۳۰ به دلیل کاهش هزینه های انرژی های تجدیدپذیر و افزایش تولید هیدروژن تا ۳۰ درصد کاهش یابد.
هند بزرگترین تولید کننده آهن اسفنجی در جهان است، اما انتقال به سمت تولید آهن اسفنجی با آلایندگی کربن کمتر در مقایسه با سایر نقاط جهان در هند بسیار کندتر خواهد بود. یک مطالعه اخیر نشان داده که در هند نیروگاه‌های آهن اسفنجی مبتنی بر گاز در طول دهه ۲۰۲۰، عمدتاً با استفاده از گاز طبیعی نصب می شوند و محدودیت عرضه گاز داخلی به این معنی است که واردات باید افزایش یابد و با توجه به قیمت‌های بالاتر، نیاز است از تولیدکنندگان فولاد حمایت شود.
هنگامی که هیدروژن ارزان قیمت در دسترس باشد، این نیروگاه ها می توانند به سمت استفاده از هیدروژن بروند. از سال ۲۰۳۰ به بعد، سهم آهن اسفنجی و تولید مبتنی بر هیدروژن بالا می رود و کوره های بلند موجود با رسیدن به پایان عمر اقتصادی خود از رده خارج خواهند شد.
تا سال ۲۰۶۰، کوره های بلند باقی مانده باید به فناوری جذب کربن مجهز شوند. واحدهای احیای مستقیم مبتنی بر زغال سنگ نسبت به کوره های بلند عمر کوتاه تری دارند و بنابراین، در این سناریو، احتمالاً این واحدها قبل از سال ۲۰۵۰ به تدریج از کار افتاده و واحدهای آهن اسفنجی مبتنی بر گاز طبیعی و هیدروژن به جای آنها مستقر می شوند.
